من در كنار تو

ای زیباترین شکست زندگی... تو را دوست می دارم...تویی که تمام وجود پر ادعای مرا تسلیم آغوش بی انتهای عشق کردی... و من تسلیم لبخند کمرنگ زیبایش شدمبرایت بگویم از آرامش بی صبرانه ای که ذرات بودن مرا تسخیرش کردند...اینکه چقدر منتظرش ماندم ...چقدر منتظرش ماندم...اینکه چقدر بی او، و برای او ماندم...چقدر بی او، با دیگران ، ولی بی او، بی همه چیز ،بی عشق...عشق چه بود...؟عشق اول زخمی بود که بر دل نشست... و عشق های دیگر مرهم هایی که کاری نبودند...و دل گریید...دل گریید، رویید و گریید...با حس غریبی شاهد پادزهری بودم که هربار با اشک چشمانم از قلبم شسته می شد...نمی شدنمی شدنمی شدزخم ب من در كنار تو...

باید بنویسم برای بودن...باید بنویسم برای خودم... برای احساسی که تنها برای خودم دارم...تنها به خودمباید برای زنده بودنم تلاش کنم...راه بروم ...پرواز کنم پر بکشم و سقوط کنم تا اینکه بهتر از پیش بپرمباید برای همیشگی بودن تلاش کرد...باید حس کرد...و زندگی کردمن تا احساساتم را به هنرمندی به نقش  در نیاورم بازی زندگی ام کامل  نخواهد بودمی خواهم نفس بکشم...می خواهم عطر نو بهار را استشمام کنم و تو را در آغوشم بکشم...برای با تو بودن فرصت کم نیست ولی برای زنده بودن تو لازمی... تو دلیل موفقیتی...تو دلیل خوشبختی...تویی  همان حسی که مرا وا می دارد از شادی روی چمن ها غلت بزنم...دو من در كنار تو...

وقتی به من بی توجهی می کنی دلم می خواهد یادت بیاورم که چقدر دوستم داری...ولی نمی توانم...وقتی به چشمانم نگاه نمی کنی و بی آنکه به گذشته نگاهی بیاندازی راه می افتی به سمت آینده ات  میی دانی که به چشمانم نگاه کنی همان " تو" ی همیشگی می شوی.... و نمی توانی برویولی همیشه دلیلی وجود دارد ...برای رفتن ...برای نماندن... حتی تو "مرا" برای رفتنت بهانه می کنی...می گویی به خاطر من می روی...می گویی نماندنت برای خوبی من است...تو درس عاشقی را در کجا آموخته ای که این چنین تلخ است؟چرا نمی توانم چشمانم را به رویت ببندم و اجازه دهم بروی...؟چرا ابر غرورم در برابر مه غلیظ چشمانم کم می آو من در كنار تو...

من در كنار تو...